‘लुकिंग फॉर मिस सरगम’ : संगीतक्षेत्रातील शोषणाच्या कथा
ग्रंथनामा - दखलपात्र\इंग्रजी पुस्तक
वासंती दामले
  • ‘लुकिंग फॉर मिस सरगम’ या पुस्तकाचे मुखपृष्ठ आणि गायिका-लेखिका शुभा मुदगल
  • Thu , 11 June 2020
  • ग्रंथनामा दखलपात्र लुकिंग फॉर मिस सरगम Looking for Miss Sargam शुभा मुदगल shubha mudgal

शुभा मुदगल या शास्त्रीय संगीताच्या, सुफी संगीताच्या व सुगम संगीताच्या जाणकार. संगीतक्षेत्रातील त्यांच्या संशोधनपर लिखाणाची माहितीही होती. त्यामुळे त्यांच्या संगीतक्षेत्राशी संबंधित कथासंग्रहाची माहिती मिळाल्यावर वाचण्याची उत्सुकता वाटली. त्यांच्या ‘लुकिंग फॉर मिस सरगम’ या कथासंग्रहातील सातही कथा संगीतात करिअर करणाऱ्याने किंवा त्यात गम्य असणाऱ्या प्रत्येकाने वाचल्या पाहिजेत. आपल्याला वाटत असतं की, संगीतात करिअर करू इच्छिणाऱ्यानं खूप रियाज करून आपल्या सुरांना लखलखीत, धारदार बनवलं की, यश त्याच्या/तिच्या मागेमागे येईल. गाण्यातला रियाज करून जाणकारांमध्ये मान्यता मिळाल्यानंतरही या क्षेत्रात किती शोषण असू शकतं, याचं चित्रण या पुस्तकात लेखिकेनं केलं आहे.

या पुस्तकातील शोषणाचे प्रकार लेखिकेच्या अनुभवांवर व निरीक्षणांवर आधारित आहेत, यात काही शंका नाही. यात लेखिकेने जे सांगितले आहे, त्याचे पुरावे असणं शक्य नाही; पण वाचताना आपल्याला मनोमन पटतं की, हे सर्व सत्य आहे. कारण अत्यंत बारकाईनं निरीक्षणं आलेली आहेत. असं शोषण जवळजवळ प्रत्येक क्षेत्रात होतं, हे आपल्याला माहीत असतं. संगीतक्षेत्रातल्याही थोड्याबहुत गोष्टी आपल्या कानावर आलेल्या असतात, पण तरीही या पुस्तकाचं महत्त्व अनेक कारणांमुळे वाटतं. कारण नव्या कलाकाराला यातून एक सावधगिरीचा संदेश मिळू शकतो.  

या पुस्तकात एकंदर सात कथा आहेत. यातील प्रत्येक कथेतून शोषणाचा एक वेगळा पैलू आपल्या समोर येतो. पहिली कथा आहे- ‘अमन बोल’ नावाची. श्वेता बन्सल ही कथानायिका कॉर्पोरेट क्षेत्रातील नमुनेदार व्यक्ती आहे. गोडबोली, खमकी, पण छाप पडेल असं व्यक्तिमत्त्व नसलेली, मात्र बेधडकपणे स्वतःचं काम करवून घेऊ शकणारी. कॉर्पोरेटमध्ये अशा व्यक्ती आपल्याला दिसतात. भारत व पाकिस्तानातील काळाच्या ओघात मागे पडलेल्या दोन गायकांच्या इगोला कुरवाळत ती त्यांच्याकडून स्वस्तात गाऊन घेते, याचं वेधक वर्णन या कथेत आहे. ते दोघंही स्वत:च्या स्वार्थाचा हिशोब करत एकमेकांवर कुरघोडी करण्याचा प्रयत्न करतात.

दुसरी गोष्ट आहे – ‘फॉरेन रिटर्न’. यातील आसावरी आपटे यशस्वी शास्त्रीय संगीत गायिका आहे. सर्वसाधारणपणे लोकांना वाटत असतं की, परदेशी आमंत्रणं आली की, कलाकार भरपूर बिदागी कमावून येतात. शिवाय नाव पण होतं. उत्तम गाणाऱ्या आसावरीचीही तीव्र इच्छा असते की, आपणही कुठेतरी परदेशी जावं. सरकारी यंत्रणेतर्फे जाण्याचा ती प्रयत्न करते, पण त्यातील खाचखळगे काही काळानं तिच्या लक्षात येऊन ती आपली इच्छा खोलवर गाडून टाकते. काही काळानं तिच्याकडे रियाजासाठी येणारा तबलजी तिला आशा दाखवतो आणि ती अमेरिकेला जाते. तिथले तिचे अनुभव वाचत असताना अंगावर काटा उभा येतो.

‘तान कप्तान’ ही मीरतसारख्या छोट्या शहरातील एका छोट्या गायकाला एक लबाड, पण चतुर व्यावसायिक त्याच्या छोट्या आकांक्षांना फुलवत कसा गंडा घालतो, याची कथा आहे. लेखिकेने मिरतवासी गायकाचं छोटेपण, त्याची दडलेली महत्त्वाकांक्षा, पण त्याच वेळी त्याचा साधाभोळा स्वभाव, हे सर्व वेगवेगळ्या घटनांतून उत्तम प्रकारे उभं केलं आहे.

सध्या सगळ्याच म्युझिक कंपन्यांवर कठीण वेळ आली आहे. टिकून रहायचं असेल तर नव्या पिढीला आवडेल असं संगीत दिलं पाहिजे, असं त्यांना सतत ऐकवलं जात असणार. नव्या तंत्रज्ञानामुळे सर्वच क्षेत्रांत हे बदल झपाट्यानं झाले आहेत. कंपनीतील वरिष्ठांनाही हे मनोमन जाणवतं. म्हणून ते दोन तरुण ‘संगीतकारां’ना आपल्या मिटिंगला आमंत्रित करतात. ते आपल्या कल्पना या वरिष्ठांसमोर मांडणार असतात. आणखी एक तरुण, ज्याला संगीतात आई-वडिलांनी करिअर करू दिलेलं नसतं, तो निदान संगीतक्षेत्रात नोकरी करण्याच्या उद्देशानं आमंत्रित असतो. त्या बैठकीत ते तरुण संगीतकार अशा काही भन्नाट कल्पना वरिष्ठांसमोर ठेवतात की, ते सर्व वरिष्ठांच्या आकलनापलीकडचं ठरतं. हे सर्वच जण एका परंपरेत, एका संस्कृतीत वाढलेले असतात, त्यांना ‘ना आगा ना पीछा’ पद्धतीचं संगीत उमजत नाही. लेखिकेलाही या नव्या संगीताबद्दल सहानुभूती नाही हे कळतं. संगीतक्षेत्रात नोकरी करण्यासाठी आलेला तो तरुण, त्याच्या समोर घडलेला सगळा ड्रामा बघून या क्षेत्रात नोकरी करायची नाही, हा निर्णय घेतो. म्हणून कथेचं नाव आहे – ‘फेअरवेल टू म्युझिक’.

याच्या पुढली कथा ‘पद्मश्री’ मिळवण्यासाठी एका तबलजीची धडपड चित्रित करते. उत्तर प्रदेशातील एका छोट्या गावातून दिल्लीला आलेला तबलजी मंझूर रहमानी बऱ्यापैकी संगत करणारा तबलजी झालेला असतो. आयुष्यात त्याची एकच इच्छा बाकी असते की, आपल्याला ‘पद्मश्री’ मिळावी. म्हणजे गावात एकमेव ‘पद्मश्री’वाला म्हणून मिरवता येईल. त्यासाठीची त्याची चाललेली धडपड आणि झालेली फसगत आपल्याला चटका लावून जाते.

सिनेमासृष्टीत स्वत:ला महान समजणारे निर्माते बरेच असतात. त्यापैकी एक निर्माता गायिकेसमोर मोठा आढ्यताखोर प्रस्ताव ठेवतो की, त्याच्या नव्या सिनेमासाठी नुकताच तिने - जो अल्बम उत्तर प्रदेशातील लग्नाच्या गाण्यांचा रेकॉर्ड केलेला असतो त्यापैकी - एक गाणं गावं. ही गाणी शोधण्यासाठी त्या गायिकेने खूप मेहनत घेतलेली असते. गाणी पारंपरिक असली तरी तिला ती कुणीतरी विश्वासानं दिलेली असतात. ती जेव्हा या बाबतीतील परवानग्या, तिची बिदागी वगैरे व्यावसायिक बोलण्याचा प्रयत्न करते, तेव्हा निर्मात्याचा अहंकार दुखावला जातो. ‘ ‘मी स्टार्स बनवतो’ मला असे प्रश्न कोण विचारू शकतं? कुणीही माझ्याशी पैशाच्या गोष्टी करत नाही,’ असं तो बोलतो. त्याला तिच्याकडून फुकटात गाऊन घ्यायचं असतं. ती नम्र नकार देते.

शेवटची गोष्ट ही अशीच नवोदित गायक शिवेन्द्रच्या वेगळ्या तऱ्हेच्या फसवणुकीबद्दल आहे.

सर्वच कथांबद्दल सांगणं या परिचयात्मक लेखात आवश्यक नाही, पण या सर्व कथा वेगवेगळ्या असल्यानं त्यांच्याबद्दल थोडक्यात सांगावंसं वाटलं. शिवाय विषय अतिशय वेगळा आहे. यातील फसवले गेलेले नायक-नायिका साधे आहेत. त्यांच्याविषयी सहानुभूती वाटते. लेखिकेचं निरीक्षण दांडगं आहेच, पण कथा फुलवण्याची हातोटी व इंग्रजी भाषेवरील प्रभुत्व कथांना निराळी रंगत देतं.

या पुस्तकाचं शीर्षक ‘लुकिंग फॉर मिस सरगम’ असं आहे. ही ‘मिस सरगम’ अनेक कथांतून डोकावतं, पण तिची कुठलीच कथा नाही, पण खरं तर आहेही.

लुकिंग फॉर मिस सरगम : स्टोरीज ऑफ म्युझिक अँड मिसअ‍ॅडव्हेंचर - शुभा मुदगल

स्पिकिंग टायगर, नवी दिल्ली, २०१९.

पाने – २०५,  मूल्य – ४९९ रुपये.

..................................................................................................................................................................

लेखिका वासंती दामले मुंबई विद्यापीठाच्या निवृत्त प्राध्यापिका आहेत.

vasdamle@gmail.com

..................................................................................................................................................................

Copyright www.aksharnama.com 2017. सदर लेख अथवा लेखातील कुठल्याही भागाचे छापील, इलेक्ट्रॉनिक माध्यमात परवानगीशिवाय पुनर्मुद्रण करण्यास सक्त मनाई आहे. याचे उल्लंघन करणाऱ्यांवर कायदेशीर कारवाई करण्यात येईल.      

..................................................................................................................................................................

‘अक्षरनामा’ला आर्थिक मदत करण्यासाठी क्लिक करा -

अक्षरनामा न्यूजलेटरचे सभासद व्हा

ट्रेंडिंग लेख

कित्येक वेळा माणूस एकटेपणाच्या फटकाऱ्यांनी इतका वैतागतो की, आपणच आपले प्रेत आपल्याच खांद्यावर घेऊन चाललेलो आहोत, असे त्याला वाटते

मन मरून गेलेले, प्रेतवत झालेले असते. पण शरीर जिवंत असते म्हणून वाटचाल सुरू असते. इतकेच! मागून आपल्याला छळणारे लोक कोल्ह्या-कुत्र्यासारखे आपल्याला त्रास द्यायला येत असतात. अशा वेळी स्वतःच स्वतःचा हा प्रवास संपवावा असे वाटते. आपण गेलो, तर केवळ आपल्या शरीराला खाणाऱ्या मुंग्यांना आपल्यात रस राहील. आणि त्यांनी खाऊन आपण संपलो, म्हणून फक्त त्यांना आपल्या संपण्याचे वाईट वाटेल. तेच मुंग्यांनी आपल्यासाठी गायलेले शोकगीत!.......

‘एच-पॉप : द सिक्रेटिव्ह वर्ल्ड ऑफ हिंदुत्व पॉप स्टार्स’ – सोयीस्करपणे इतिहासाचा विपर्यास करून अल्पसंख्याकांविषयी द्वेष-तिरस्कार निर्माण करणाऱ्या ‘संघटित प्रचारा’चा सडेतोड पंचनामा

एखाद्या नेत्याच्या जयंती-पुण्यतिथीच्या निमित्तानं रचली जाणारी गाणी किंवा रॅप साँग्स हा प्रकार वेगळा आणि राजकीय क्षेत्रात घेतल्या जाणाऱ्या निर्णयांवर, देशातील ज्वलंत प्रश्नांवर सातत्यानं सोप्या भाषेत गाणी रचणं हे वेगळं. भाजप थेट अशा प्रकारची गाणी बनवत नाही, पण २०१४नंतर जी काही तरुण मंडळी, अशा प्रकारची गाणी बनवतायत त्यांना पाठबळ, प्रोत्साहन आणि प्रसंगी आर्थिक साहाय्य मात्र करते.......

या स्त्रिया म्हणजे प्रदर्शनीय वस्तू. एक माणूस म्हणून जिथं त्यांना किंमत दिली जात नाही, त्यात सहभागी होण्यासाठी या स्त्रिया का धडपडत असतात, हे जाणून घेण्यासाठी मी तडफडत होते…

ज्यांनी १९७०च्या दशकाच्या अखेरीला मॉडेल म्हणून काम सुरू केलं आणि १९८०चं संपूर्ण दशकभर व १९९०च्या दशकाच्या सुरुवातीचा काही काळ, म्हणजे फॅशन इंडस्ट्रीच्या वाढीचा आलेख वाढायला सुरुवात झाली, त्या काळापर्यंत काम करत राहिल्या आहेत, त्यांना ‘पहिली पिढी’, असं म्हटलं जातं. मी जेव्हा त्यांच्या मुलाखती घेतल्या, तेव्हा त्या पस्तीस ते पंचेचाळीस या दरम्यानच्या वयोगटात होत्या. सगळ्या इंग्रजी बोलणाऱ्या.......

निर्मितीचा मार्ग हा अंधाराचा मार्ग आहे. निर्मितीच्या प्रेरणेच्या पलीकडे जाणे, हा प्रकाशाकडे जाण्याचा, शुद्ध चैतन्याकडे जाण्याचा मार्ग आहे

ही माया, हे विश्व, हे अज्ञान आहे. हा काळोख आहे. त्याच्या मागील शुद्ध चैतन्य हा प्रकाश आहे. सूर्य, उषा ही भौतिक जगातील प्रकाशाची रूपे आहेत, पण ती मायेचाच एक भाग आहेत. ह्या अर्थाने ती अंधःकारस्वरूप आहेत. निर्मिती ही मायेची स्फूर्ती आहे. त्या अर्थाने माया आणि निर्मिती ह्या एकच आहेत. उषा हे मायेचे एक रूप आहे. तिची निर्मितीशी नाळ जुळलेली असणे स्वाभाविक आहे. निर्मिती कितीही गोड वाटली, तरी तिचे रूपांतर शेवटी दुःखातच होते.......